Wszystkich mamy 67 koni,  z innych serwitutów włościanie nie korzystają. Osady nr. 36  i 37 praw do serwitutów nie posiadają.

Włościanie miejscowości mają prawo łowienia ryb w Wiśle i jeziorze Dziekanowskim w miejscach gdzie są przyłączeni do ziem przypisanych na własność.

 14 marca1868 roku Komitet znajdujący się przy Centralnej Komisji do Spraw Włościańskich postanawia zatwierdzić rozpatrzoną i poprawioną Tabelę Likwidacyjną, zgodnie z którą na własność włościan miejscowości Dziekanów Polski odchodzi  518  mórg  286 prętów ziemi, …………. 27 mórg 10 prętów, i   zatwierdzić kapitał likwidacyjny na korzyść byłego właściciela osiem tysięcy siedemset osiemdziesiąt osiem rubli (8788).

 Oryginalnie podpisany:  Prezes Centralnej Komisji Senatorów  : Solowiew.

 Członkowie:    Belozerski,  Gorłow.

Prowadzący sprawę: Łazurowski.

.

Na podstawie  paragrafu 56 Ustawy z  19 lutego (2 marca) 1984 roku o porządku wprowadzenia w życie nowych przyjętych postanowień ta ostatecznie zatwierdzona Tabela Likwidacyjna dla miejscowości Dziekanów Polski wydana jest  przez Komisarza Obwodu Warszawskiego Sołtysowi miejscowości Józefowi  …..(Nazwisko nieczytelne).

Komisarz Obwodu Warszawskiego – podpis

Na podstawie protokołu Komisarza Obwodu Warszawskiego z 14 maja 1872 roku, który jest  zgodny z punktem art.1 paragrafu 321 postanowienia Komitetu Urządzającego i zatwierdzony  dziennikiem Obwodowego Urzędu do Spraw Włościańskich z 7 czerwca tego samego roku Nr 1577, jak również za zgodą Tymczasowej Komisji do Spraw Włościańskich, określoną w założeniu z 21 czerwca 1872 roku Nr  1993, zaznaczona w Tabeli Likwidacyjnej miejscowości Dziekanów Polski osada  Nr 11 przyznana jest na własność Janowi Brzyskiemu, spadkobiercy Marianny Brzyskiej (ona również Brzeska),  i dlatego przepisana na jego imię  zgodnie z postanowieniem tego samego Urzędu i przedstawionego postanowienia Komitetu Urządzającego z 5 lipca 1872 roku pod nr 167… na mocy paragrafu  2800.

Komisarz obwodu Warszawskiego do Spraw Włościańskich

Podpis              Pieczątka

Zgodnie z dobrowolnym postanowieniem właściciela i włościan 24 stycznia 1873 roku zatwierdzono w Warszawskim Urzędzie  Obwodowym do Spraw Włościańskich w dzienniku pod numerem 34,  że włościanie miejscowości Dziekanów  Polski  na ziemiach, które otrzymali

zgodnie z Tabelą Likwidacyjną mają  prawo wypasać 67 koni na Kępie Dziekanowskiej. Otrzymali  oni z Kępy 42 morgi 100 prętów  ze wszystkim co  mieści się na tej przestrzeni oraz przylegającym do Kępy brzegiem rzeki Wisła. Świadkiem był miejscowy Komisarz.

 W całości, jak się okazało po zmniejszeniu, 49 mórg  250 prętów. Wszystkiego jest 92 morgi 250 prętów na nowo otrzymanym na własność włościan, osada wypasu zaznaczona w tabeli  i w załączonym dokumencie  do rozporządzenia i określenia opodatkowania  włościan zgodnie z  par. 1302 i 2800 rozporządzenia  Centralnej Komisji ograniczona od północy Wisłą, a na wschodzie Kępą Kiełpińską, Dziekanowem Niemieckim, na południu Dziekanowem Polskim i folwarkiem Dziekanowa.

Na podstawie art. 1302 i 2800 Komisarz Obwodu Warszawskiego  do Spraw Włościańskich  30 września 1887 roku pod  numerem 466 postanawia zatwierdzić poprawione w 1885 roku przez   geodetę Wolskiego dokładne  wymiary działek tej miejscowości i określić je jako 567 mórg 245 prętów, w tym ziemia rolna 538 mórg 237 pręty  i nie rolna 29 mórg  8 prętów.  Ilość rozparcelowanej  ogólnie ziemi każdej osady jest wykazana w odpowiednich kolumnach tabeli  wraz z poprawionymi poprzednimi liczbami.  Dodatkowe osady włościan, które przeszły  na ich własność na podstawie  dobrowolnego wyrażenia woli aktem zatwierdzonym w dzienniku Urzędu obwodowego  24 stycznia 1873 roku pod numerem 34, w którym  określono 130 mórg 16 prętów, w tym ziemi ornej  90 mórg  295 prętów i nie rolnej 39 mórg i 165 prętów.

Ten zapis zastępuje poprzedni zapis tego samego przedmiotu  wpisanego w tabelę likwidacyjną tej miejscowości  postanowieniem  tego urzędu z dnia  24 stycznia 1873 roku pod numerem 39 tym samym zatwierdzamy,  że poprzedni zapis powinien być tu wyodrębniony.

                                             Fragmenty oryginału Ukazu Carskiego z 19 lutego (2 marca)1864 roku

                                                      przełożył na język polski: Valentin Radan